Hashitoxicose versus Graves

Hashitoxicose en de ziekte van Graves veroorzaken beide hyperthyreoïdie, maar het belangrijkste verschil ligt in hun oorsprong en lange termijn behandeling. Hashitoxicose is een tijdelijke hyperthyreoïdie fase van Hashimoto's thyreoïditis (die uiteindelijk hypothyreoïdie veroorzaakt). De ziekte van Graves is een blijvende auto-immuunziekte die hyperthyreoïdie veroorzaakt.

De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door de overproductie van schildklierhormonen (hyperthyreoïdie) als gevolg van de stimulatie van de schildklier door antilichamen die bekendstaan als thyreoïd-stimulerende immunoglobulinen (TSI) of TSH-receptor antistoffen.. Symptomen zijn onder andere gewichtsverlies, snelle hartslag, angst en tremoren. De diagnose wordt meestal gesteld door verhoogde niveaus van schildklierhormonen (T3 en T4) en onderdrukte niveaus van schildklierstimulerend hormoon (TSH), samen met positieve TSI-antilichamen.

Hashitoxicose komt voor bij patiënten met Hashimoto's thyreoïditis bij wie sprake is van een tijdelijke fase van hyperthyreoïdie. Het is het gevolg van de vernietiging van schildklierfollikels, wat leidt tot de afgifte van schildklierhormonen in de bloedbaan. In tegenstelling tot de ziekte van Graves wordt hashitoxicose gekenmerkt door de aanwezigheid van Hashimoto-antistoffen (zoals schildklierperoxidase-antistoffen; TPO-antistoffen) en blokkerende TSI-waarden. De symptomen kunnen lijken op die van hyperthyreoïdie, maar zijn meestal van voorbijgaande aard.

Behandeling van hashitoxicose

Beginstadium (hyperthyreoïdie):

• Kan worden behandeld met schildklierremmende medicijnen of bètablokkers tegen de symptomen.
• In sommige gevallen kan een arts ervoor kiezen de aandoening in de gaten te houden, omdat deze tijdelijk kan zijn.

Latere fase (hypothyreoïdie):

• Zodra hypothyreoïdie optreedt, is de standaardbehandeling levenslange vervanging van schildklierhormoon, zoals levothyroxine.

Behandeling van de ziekte van Graves

Voor de behandeling van hyperthyreoïdie zijn er de volgende opties:

• Schildklierremmers: Medicijnen zoals strumazol of propylthiouracil (PTU) kunnen de hormoonproductie verminderen.
• Radioactief jodium (RAI)-therapie: Deze behandeling maakt gebruik van straling om schildklierweefsel permanent te vernietigen, waardoor de hormoonproductie wordt verminderd. Dit leidt vaak tot hypothyreoïdie, die vervolgens wordt behandeld met schildklierhormoon-vervangende medicatie.
• Schildklieroperatie: Verwijdering van de schildklier kan een optie zijn, vooral voor patiënten met een groot struma of die zwanger zijn.
• Bètablokkers: Worden gebruikt om symptomen zoals een hartkloppingen te behandelen, maar stoppen de productie van schildklierhormoon niet.

Belangrijk verschil in behandeldoelen

Hashitoxicose: 

Het doel is om de tijdelijke hyperthyreoïde fase te behandelen en vervolgens over te schakelen op levenslange hormoonvervangende therapie voor de resulterende hypothyreoïdie.

Ziekte van Graves: 

Het doel is om de overproductie van hormonen door de schildklier permanent te verminderen, wat vaak leidt tot hypothyreoïdie. Deze aandoening wordt vervolgens behandeld met schildklierhormoon-vervangende medicatie.