Het leven gaat door na schildklierkanker

Lieke (30) en Rianne (32) zijn twee mooie, vlotte, spontane en ambitieuze meiden. Allebei hebben ze last van het ‘dertigersdilemma’ (de keuzestress rond je dertigste) en van het leven na schildklierkanker. Nou ja last, Lieke wel, Rianne niet meer. Lieke is getrouwd en heeft een dochter van bijna twee jaar. Zij kreeg vorig jaar te horen dat ze een medullair schildkliercarcinoom had. Rianne kreeg op 24-jarige leeftijd de diagnose papillair schildkliercarcinoom en zij is daarna twee jaar daarvoor behandeld. 

Beiden zijn ex-schildklierkankerpatiënt, maar toch kijken zij verschillend naar de ziekte. Voor Lieke is het nog vers, ze worstelt met onzekere gevoelens en zij is de ziekte een plek aan het geven. Rianne heeft de ziekte al een aantal jaren geleden een plek gegeven. Tijd om elkaar het hemd van het lijf te vragen, tijdens een openhartig gesprek. 

Vertrouwen

Tijdens het gesprek komt naar voren dat Lieke het vertrouwen in haar lichaam heeft verloren. Ze vertelt: “Voor mijn ziekte sportte ik, had ik een sterk lichaam en maakte ik me geen zorgen. Nu voel ik bij elk krampje en bultje meteen angst.” Rianne herkent dat onzekere gevoel en probeert Lieke gerust te stellen: “Er is iets heftigs gebeurd met je lichaam. Daar heb jezelf geen invloed op gehad. Geef jezelf tijd, hoe moeilijk dat ook is. Het kost veel tijd om alles mentaal een plek te geven. Ik voel me alleen onzeker wanneer ik mijn jaarlijkse controle heb. Zelf heb ik het gevoel dat het nooit meer terugkomt. Lieke reageert: “Ik vind het heel fijn dat ik je zo zie zitten. Zo vol vertrouwen. Dat geeft me zeker wel een goed gevoel voor de toekomst. Elke dag gaat het een stukje beter, dat merk ik wel.” 

Vrienden(nen) en onbegrip 

De dames blijken ook veel overeenkomsten te hebben. Beiden komen uit een familie waar gevoelens delen niet vanzelfsprekend is. Over de ziekte praten met hun omgeving valt ook niet mee. Daarbij ervaren ze dat vriendinnen het zelf ook moeilijk en onwennig vinden om erover te praten. Laat staan dat je begrip krijgt. Het is echter een wisselwerking. “Als je zelf niet open bent dan weet de omgeving ook niet hoe je je voelt en krijg je ook niet de steun die je graag zou willen. De omgeving ziet alleen die jonge sterke vrouw van de buitenkant, maar van binnen speelt er een hoop”, weet Lieke. 

Op de been

Veel houdt beide dames op de been tijdens hun ziekte. Voor Lieke is dat haar dochter, familie, vrienden, studie en haar ijzersterke wil om te leven. “Ik kon niet accepteren dat dit het einde was, ik had nog zoveel om voor te leven”, zegt Lieke. In het achterhoofd van Rianne is altijd de gedachte geweest dat er ooit een dag zou komen dat de ziekte haar veel positiefs zou opleveren. Die dag is ook gekomen. “Ik ben veel rustiger geworden, luister beter naar mijn gevoel en weet dat ik heel sterk ben. Vorig jaar viel mijn leven als een kaartenhuis in elkaar. Mijn relatie strandde na tien jaar, ik verloor mijn baan en tot overmaat van ramp besloot mijn reisgenoot, een week voor vertrek, niet mee te gaan naar Bali. Ik heb toen heel stoer mijn rugzak gepakt en ben zelf drie weken alleen gaan rondtrekken op het eiland. Het is de meest bijzondere reis van mijn leven geweest.” 

Positief 

Zowel Lieke als Rianne ervaren het als zeer positief dat ze met elkaar in gesprek zijn. Ze leren van elkaar en merken zo waar ze staan in hun leven met hun ziekte. Zij zijn er beiden van overtuigd dat ziek zijn ook zo zijn positieve kanten heeft. Je leert beter voor jezelf te zorgen en naar je lichaam te luisteren. Beiden hebben ervaren en geleerd dat lichaam en geest aan elkaar gekoppeld zijn. “Op een goede manier wil ik nog wel zestig jaar mee en daar ga ik ook voor!”, aldus Lieke. Wat hen opvalt is dat hun omgeving erg steunend is geweest tijdens de periode in het ziekenhuis en erna. Op zulke momenten realiseer je des te meer hoe fijn het is om een liefhebbende familie te hebben en vrienden die voor je klaar staan als je hen nodig hebt. Zonder hen was het een stuk zwaarder geweest, zo niet onmogelijk. 

Tips 

Als je schildklierkanker hebt kunnen er veel emoties loskomen. Angst, woede, verdriet overheersen meer dan blijdschap. Wellicht dat de volgende tips kunnen helpen. 

Professionele hulp 

Het is heftig als je op jonge leeftijd kanker hebt. Merk je dat het mentaal allemaal te zwaar is? Blijf niet wachten, zoek professionele hulp. Lieke volgt een opleiding voor therapeute en heeft veel baat bij de steun die haar mentor geeft. Ook Rianne is van mening dat professionele hulp steun en inzicht geeft. Zij heeft mentale steun gehad bij een psycholoog. Via deze weg heeft ze haar ziekte een plek gegeven. 

Praatmaatje 

Je kan je eenzaam voelen. Rianne was voor Lieke de eerste persoon bij wie ze het gevoel had dat die haar echt begreep. Destijds had Rianne veel steun aan een kennis die ook schildklierkanker heeft gehad. Een praatmaatje kan een enorme steun zijn. 

Wees open 

Als je op jonge leeftijd ziek wordt is dat ook heftig voor je omgeving. Vriendinnen en vrienden hebben misschien weinig levenservaring en hebben op jonge leeftijd problemen van andere aard (verliefdheid, studiekeuze, sollicitaties). Toch is het heel belangrijk om open te zijn. Probeer je niet beter voor te doen dan je je voelt. Deel negatieve gevoelens met je vrienden, familie en omgeving. 

Aandacht partner 

Een partner krijgt ook de nodige druk door de ziekte. Blijf gevoelens delen en maak tijd en ruimte voor ontspanning. 

Zoek gericht 

Op het internet circuleren meestal alleen de negatieve verhalen. Positieve ervaringen worden vaak niet geplaatst. “Ik zocht op internet naar informatie, maar meed negatieve subjectieve verhalen van anderen. Ik richtte me op professionele medische sites”, zegt Lieke. 

Afsluiten 

Als je schildklierkanker hebt bevind je je in een rouwproces (ontkenning-boosheid-vechten-depressie-aanvaarding). Je bent ‘jouw potentiële gezondheid’ kwijtgeraakt. Wees je bewust van dit proces en laat deze gevoelens toe. Als je het gevoel hebt dat het tijd is om deze ziekte af te sluiten, schrijf dit dan op en verbrand het ritueel. Ik heb het zelf een plek gegeven door therapie, pas toen werd het een onderdeel van me, zonder strijd”, licht Rianne toe.